Μιλούν όλοι για νόμους… Εδώ ξεχάσαμε του θεϊκούς νόμους, θα
σεβαστούμε τους ανθρώπινους; Τελικά Κύριε, με δάκρυα στο λέω! Αν πρέπει
να σε δικάσω για κάτι, αυτό είναι γιατί μας ανέχεσαι ακόμα…
π. Θωμάς Ανδρέου
Στους
καιρούς μας η έννοια της ευγενικής άμιλλας έχει αντικατασταθεί από τη
μανία της επιβολής. Ο καθένας μάχεται νυχθημερόν να επιβληθεί έναντι
άλλου∙ έθνος επί έθνους, άτομο επί ατόμου, ιδεολογία επί ιδεολογίας. Η
πάλη αυτή άλλες φορές γίνεται με ήπια μέσα, άλλοτε όμως λαμβάνει μορφή
σκληρού πολέμου. Τότε που δεν ματώνουν απλά οι άνθρωποι, αλλά πρώτιστα ο
πολιτισμός μας που δεν μας έχει πείσει ότι οι όποιες διαφορές δεν
μπορούν να μας οδηγούν στα άκρα και ότι η κάθε μορφής σύρραξη καταντά να
είναι ολέθρια έναντι της προσωπικότητάς μας, του μέλλοντος μας, της
ιστορίας μας.
Στάχτη,
δάκρυ, αγωνία, απόγνωση, φόβος, οργή, θυμός… Όλα ανάμεικτα. Πόνος χωρίς
όρια. Οσμή θανάτου έχει καλύψει τα πάντα. «Κόλαση» θα πει κάποιος,
άσχετα αν πιστεύει ή όχι στην ύπαρξή της. Την ζει έντονα.
Η
Οσία Ανθούσα η ομολογήτρια έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα
Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου (741 μ. Χ.). Οι γονείς της, Στρατήγιος και
Φεβρωνία, διακρίνονταν για την ευσέβεια τους και με όμοιο τρόπο
ανέθρεψαν και τη θυγατέρα τους.